Μεγαλώνοντας ένα παιδί με δυσλεξία

 Μεγαλώνοντας ένα παιδί με δυσλεξία

Συγγραφή: Σισμανίδου Ιωάννα Κοινωνιολόγος- Ειδική Παιδαγωγός MSc εργαζόμενη στο Κέντρο Πρόληψης μέσω ΕΣΠΑ

Πόσο δύσκολο είναι να μεγαλώνει κανείς ένα παιδί! Από την πρώτη στιγμή που το αντικρίζεις σε κατακλύζουν μια σειρά συναισθημάτων που μέχρι τότε σου ήταν άγνωστα. Να είναι υγιές και ευτυχισμένο. Να ανατραφεί σωστά. Να μην του λείψει τίποτα. Να γίνει ένα σωστό μέλος της κοινωνία. Ξαφνικά γίνεται ο πιο σημαντικός άνθρωπος της ζωής σου. Η αγάπη αυτή είναι η κινητήριος δύναμη να συνεχίσεις να προσπαθείς και να αποδέχεσαι το παιδί σου με τα προτερήματα και τα ελαττώματά του.

Τι γίνεται όμως όταν δυσλεξία χτυπάει την πόρτα; Η ανατροφή του παιδιού γίνεται πιο περίπλοκη; Η μήπως όχι; Μπορώ να είμαι σωστός γονέας για το παιδί μου; Και τελικά τι είναι δυσλεξία; Αυτά και πολλά ακόμη τριγυρίζουν στο μυαλό των γονέων όταν μαθαίνουν ότι το παιδί τους έχει δυσλεξία.

Η δυσλεξία είναι η πιο γνωστή μαθησιακή δυσκολία κατά την οποία το παιδί εμφανίζει δυσκολίες στη γραφή και την ανάγνωση. Εκδηλώνεται στα πρώτα χρόνια φοίτησης του παιδιού στο δημοτικό σχολείο, ενώ μπορεί να υπάρχουν ενδείξεις από την προσχολική ηλικία. Η δυσλεξία εντοπίζεται συνήθως σε αγόρια και η συμπτωματολογία διαφέρει ανάλογα με την ηλικία.

Στο σημείο αυτό είναι σημαντικό να απομυθοποιηθεί ένας σύνηθες μύθος ο οποίος «πρευσβεύει» ότι η δυσλεξία επηρεάζει το νοητικό επίπεδο ενός παιδιού. Σύμφωνα με επιστημονικές έρευνες και τη διεθνή βιβλιογραφία, η νοητική ικανότητα ενός παιδιού δεν επηρεάζεται από τη δυσλεξία. Πολλοί καλλιτέχνες, εξάλλου, διανοούμενοι και επιστήμονες, έχουν έρθει αντιμέτωποι με την πρόκληση της δυσλεξίας όπως ο Αϊνστάιν και ο Γκράχαμ Μπελ, παρόλο αυτά διέπρεψαν ο καθένας στο δικό του τομέα.

Αναφορικά τώρα με τη συμπεριφορά των γονέων προς το παιδί που έχει διαγνωσθεί με δυσλεξία να τονίσουμε ότι η μη αποδοχή της πραγματικότητας και οι υψηλές προσδοκίες μόνο μια σειρά από διαπληκτισμούς και δυσάρεστα συναισθήματα μπορεί να επιφέρουν. Επιπρόσθετα η έγκαιρη διάγνωση, όπως έχει διαπιστωθεί, μπορεί να μετριάσει μια σειρά αρνητικών συνεπειών και να δώσει τις απαραίτητες κατευθυντήριες οδηγίες που χρειάζονται οι γονείς. Κανείς δεν είπε ότι είναι ένας εύκολος δρόμος. Όμως με γνώμονα την κατανόηση, την αποδοχή, την υπομονή και το σεβασμό, οι γονείς δύναται να συμβάλλουν στην ομαλή ψυχοκοινωνική και συναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού με απώτερο στόχο την ανάπτυξη ποικίλων προσωπικών και κοινωνικών δεξιοτήτων και την ώθηση σε δραστηριότητες από τις οποίες θα λαμβάνει ικανοποίηση. Γίνεται λοιπόν αντιληπτό ότι ο ρόλος των γονέων στην ανάπτυξη του παιδιού με μαθησιακές δυσκολίες είναι καθοριστικός και πολύπλευρος.

Εν κατακλείδι αγαπώ το παιδί μου σημαίνει ότι το αγκαλιάζω, το ακούω προσεχτικά, βελτιώνω την καθημερινότητα τη δική του αλλά και της οικογένειάς μου. Γιατί αυτό που πραγματικά μένει ως ανάμνηση στα παιδιά δεν είναι τίποτα άλλο από τις αγκαλιές και την πραγματική γονική αγάπη. Μόνο έτσι το παιδί μου εξελίσσεται προσωπικά και επαγγελματικά, δε φοβάται να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες της ζωής και κοιτά το μέλλον με αισιοδοξία.